Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

25 agosto 2006

"...que lástima pero adiós, me despido de tí y me voy..."
(J.Venegas-Limón y Sal)
Casi después de un mes de vacaciones, de nuevo ha llegado el momento de incorporarme a filas.
El domingo cargaré mi coche (como muchas otras veces y en muchas otras direcciones) esta vez con la bici y rumbo a Andorra tendré alrededor de 3h para fusionar recuerdos de estos días.
El fin de semana podría ser de esos que "agotan" el corazón (en el mejor de los sentidos) con inacacables despedidas y miradas de las que no olvidas pero me he encargado que no sea así. Desde esta misma noche nos pegaremos una buena fiesta, la playa gritará para que le demos un respiro y el domingo comida en casa. Eso es lo que más miedo me da porque después de tanto tiempo dando vueltas me había acostumbrado a estar ahí otra vez, cada uno con sus temas pero juntos y pendientes, intentando que el chapuzón de cosas que pasan cada día nos haga más fuertes.
En Andorra, dejé congelados: archivos, carpetas... que ahora tendré que recuperar para seguir con mi proyecto y sé que me esperan pocos pero algunos amigos (de verdad) y muchos pero suficientes conocidos. Mi casita de chocolate tendrá las luces de las velitas de Ikea otra vez y mi madre volverá a alertarme que es peligroso. El teléfono volverá a sonar para escuchar: "tia, mai ets a casa, què fas que no pares?" y seguiré peleando para convenceros que estaba conectada a internet.
Echaré de menos: la playa, porque aunque no lo parezca se nota. Las Chococlon (nos veremos más de lo que imaginais! nos ha quedado la paella pendiente). Los ratos de piscina "amb la Torres", ese torbellino de locura sana. La family: los zumos de naranja llenos de amor que me deja mi madre por la mañana y todo lo bueno que me regala para que aprenda a ser generosa, mi padre como jefe (espero haver complert com una bona ajudant) y a ti Cris (veure't tan il.lusionada amb el pis em podria fer pensar que cada dia estàs una mica més lluny, però et sento molt a prop).
Así que está vez me está costando irme pero os agradezco el verano que he tenido.

6 Comments:

Anonymous Anónimo said...

el mes que has pasdo en valls te lo tenemos que agradecer nosotros con los que hemos compartido penas y alegrias y tu sonrisa a lo ronaldhiño nos ha llenado de aire fresco para los proximos meses aunque estamos seguros que nos iras enviando bombonas de aires nuevos. ha sido un mes muy aprovechado en todos los sentidos, ahora en las montañas la heidi hara de Indurain amateur, no me lo creo "ni harto de vino" como dicen en los madriles, saca polvo a tus archivos y sigue con tu proyecto, seguro que fisicamente la naranjada no estará en la cocina cada mañana pero ella estará a tu lado, sin ser tan pesada como le dices.

Esta temporada va a ser buena y si la Gençana no puede ser tu local social, no llores seguro que encontrareis otro club de encuentro

buen final de vacaciones y animos para seguir con el curro.

p2p

viernes, agosto 25, 2006 6:00:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Ostres Ros m'has fet plorar.
Avui a la nit quan et vegi ja et diré lo molt que t'enyoraré.
No he pogut passar massa temps amb tú perque jo les vacances encara les he der fer , però no dramatitzem ... vindràs a Valls cada cap de setmana i seguirem fent l'excursió dels dissabtes a Masmolets amb el Dog ,no?

Bueno nena la tornada a la feina serà dura , sobretot perque has fet massa vacances ,(que mal repartit està el món...)però bueno tens una feina que t'encanta i uns companys de despatx molt macos i que et cuiden molt, ja m'agradaria a mi...

Un petonet germaneta!

viernes, agosto 25, 2006 8:53:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Ets tu qui ens ensenya a no tenir por d’exterioritzar tot el que sentim, d’aprofitar al màxim cada moment d’aquesta vida, i si ens ha de sorprendre … que ho faci i en sapiguem gaudir!
Tenim molta sort de tenir-te sempre tant a prop, tot i que a vegades siguis a molts kilòmetres, no falles mai!
Aquest estiu és molt diferent als últims que havia viscut, he redescobert sensacions adormides … l’amistat incondicional, el donar-ho tot a canvi de res, el saber disfrutar el moment sense pensar ni en l’ahir ni en el demà ... inclús he descobert … papallones a l’estomac, sensació que no comptava sentir fins d’aquí molt més temps, però ja ho sabem que la vida ens dona sorpreses i de vegades fins i tot són bones… espero que aquestes papallones no dormin durant molt de temps…
La teva fan!

lunes, agosto 28, 2006 11:25:00 a. m.  
Blogger Keixalada said...

Ens veiem el dilluns Rous, espero que no hagi sigut tan dura la tornada a la vida laboral, i que tampoc ho sigui la meva! Espera'm, que ja vinc!

martes, agosto 29, 2006 4:22:00 p. m.  
Blogger Ros said...

tranqui martona, no será més dur del que t'imagines, ja estem pensant en fer un soparet, rous

miércoles, agosto 30, 2006 5:27:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

òbviament, com el seu lloc web però és necessari per posar a prova l'ortografia en diversos dels seus missatges. Diversos d'ells estan plens de problemes d'ortografia i que és molt molest per explicar la realitat però, definitivament vaig a tornar de nou.

sábado, febrero 16, 2013 1:30:00 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home