Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

10 octubre 2006

Lágrimas
Hoy tu mesa estaba sola,
tu teléfono insistía, todos querían localizarte, pero no estabas. No hemos encendido la radio, tampoco hemos ido al almacen y el silencio acompañado de vacío teñía el aire de música a tristeza.
Tenía que ser un lunes como los demás, de esos que nos metemos caña para ver quien aguanta más y no dar pistas de lo incontable del fin de semana, pero no ha sido así.
El amor igual que la muerte llegan sin aviso y cuando lo hacen se lo llevan todo por delante sin preguntar o tregua alguna.
No has podido escoger, esta vez la vida ha querido jugar fuerte contigo y los tuyos, ponerte a prueba para ver de lejos si sois capaces de hacer frente a una perdida irreparable, la que no reconcilia vida y sufrimiento con el tiempo.
Te ha quitado a tu padre, al que un amor incondicional (como el de una madre) por habernos dado la vida une un lazo para siempre.
De pequeños les imitamos, maestros y salvadores cuando andamos perdidos nos cogen de la mano, luego enemigos y verdugos les alejamos y seguimos sin creer necesitarlos y cuando les tenemos como iguales y las charlas van en ambas direcciones el paso de los años marca el ritmo del reloj donde el cansancio junto con la lucha por seguir tropiezan en hora punta.
Las lágrimas que ahora bañaran tu cara también seran tu alivio y descanso cuando ya no tengas más por derramar y notes simple sabor a sal. No tengas miedo ahora y si sientes que viene a por tí, no te escondas porque con sólo un gesto que reclame algo tuyo tendrás un ejército de amigos para intentar arroparte como mejor sepamos y podamos.
Hoy a tu lado todos nos quedabamos pequeños, tu entereza y fuerza no escondía el dolor que tienes y cada paso hasta llegar a ti se hacía lejano y cercano a la vez, cada día nos enseñas un poco más a todos, cuidandonos con tu generosa amistad, ahora lo haremos nosotros.
Y no camines sólo y cuando lo hagas acuérdate de él, el teu pare, porque se ha ido sonriendo, sin sufrir y amando y estará orgulloso de ti a cada paso que vayas dando.

6 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Ya se ha llorado bastante como para seguir haciendolo, así que arroparle entre todos.

Un abrazo,

Mª Angeles

martes, octubre 10, 2006 2:30:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

I tant que el trobarà a faltar...

Un fet així no es supera mai, simplement t'acostumes a viure amb aquesta pèrdua... i intentes viure el dia a dia de tal manera que ell es senti orgullós dels que ha deixat aquí abaix.

Un petó!

martes, octubre 10, 2006 3:15:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Ros m'ha encantat el que has escrit ,però tant de bo no hagués fet falta escriure sobre aquest tema.
Molts ànims pel Nil , segur que entre tots els amics que té a Andorra el cuidareu molt.
Petons

Cristina.

martes, octubre 10, 2006 6:28:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Molts i molts ànims, feu pinya que en aquests moments és molt important i la presència dels amics sempre ajuda.
Una abraçada,
AnnaE

jueves, octubre 12, 2006 10:13:00 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Molt bonic. No tinc paraules per moments així i mes savent el que està passant perqué un mateix també ho ha viscut

Meritxell

martes, octubre 17, 2006 12:57:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Fa molts dies de tot això,
m'han agradat molt el que has escrit. Encara que fa 12 dies que va passar... ara començo a caminar sol.... se que estareu amb mi.
Nil

lunes, octubre 23, 2006 4:21:00 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home