Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

15 diciembre 2006













Cosas que pasan

...pasa que cuando encuentras una compañera con la que compartir más que un trabajo y dice adiós sientes que pierdes algo y quieres retener y congelar todos los recuerdos. Marta se ha ido porque han dejado que se escape...
...pasa que la he visto llorar y he notado una sensación de hormigueo con el estómago cerrado perdiendo el apetito....echaré de menos todo, ahora cuando me gire para decirle alguna chorrada ya no estará....
Ayer tarde el coche me dejó colgada en la carretera y me asustó pensar que podía ser una coincidencia: Marta se va y la bateria me dice adiós en silencio, aunque entre nosotras no ha habido silencios. Lo primero que pensé es que mis baterias también estan un poco agotadas, tendré que hacer algo para no tener que cambiarlas (como ha sido el caso) sino recargarlas y coger carrerilla con impulso...
...pasa que esta semana me he tomado algun vinito de esos que te distraen por acompañarlo de unas risas con segundas y también quiero congelar ese momento, las horas-días pasan tan rápidamente que no tengo noción del tiempo...pasa que he cruzado algun mensaje informativo con alguno interesante y he podido ver como el resfriado puede dejar como una albondiga a un buen amigo que sonríe por una comida preparadita sin levantarse del sofá.
Las pizzas siguen su rumbo, ahora espero un golpe del destino para dar un giro, andando y viendo...

4 Comments:

Anonymous Anónimo said...

No has d'esperar un gir del destí, has de ser tu qui el canviï.
Sigues forta!!!!!!!!tu pots amb aixó i mes
Petons

lunes, diciembre 18, 2006 11:13:00 a. m.  
Blogger tximelua said...

a veces prefiero no mezclar el trabajo k las relaciones, pero la mayoria de las veces es inevitable.
Lo uniko que puedo decirte que si los lazos se han atadofuerte, da igual donde este kada kabo, porque la kuerda no se va a romper.

jueves, diciembre 21, 2006 4:18:00 p. m.  
Blogger Keixalada said...

Ei Rous, no estiguis trista, jo continuo aquí, molt aprop, i aquest canvi no afectarà la nostra amistat! Espero que hagis passat un bon Nadal!
Un petó ben fort!
Marta

martes, diciembre 26, 2006 2:48:00 p. m.  
Blogger Ros said...

martona!!
sé que no ens afectarà, ho sé!!!
petons, t'anyoro

miércoles, diciembre 27, 2006 1:42:00 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home