Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

16 enero 2007


...redes, conexiones, lazos...
CAMBIO
Sé perfectamente cuando empecé a perder más que a ganar, algunas veces no me ha importado perder, otras lo que hecho todo por ganar. Sé que durante algun tiempo he estado más dentro de un círculo de contradicciones que fuera y en ocasiones he desorientado a los que más me quereis, he sentido el desorden y he escuchado mi corazón pidiéndome a gritos una solución pacífica.
He llorado más de lo habitual aunque también me he reído, eso sí, y por fin, con fuerza, he encontrado el momento. He tomado las riendas ante un decir o callar, mirar o bajar la mirada, sentir o reprimir......
En realidad luchar o dejar de luchar.
Veo un camino que me conduce a poder satisfacer las razones para seguir adelante y recuperar el sentido de unos valores cercanos a un intento de coherencia conmigo misma....creo que lo conseguiré, necesitaba un auténtico cambio para volver a creer en lo que hago y si, llegó mi oportunidad, otro regalo de esta intensa vida. Doy gracias por la generosidad con la que me abre otra puerta. Puedo entrar? entro y suspiro...
Mi paso por Grandvalira se acaba, cierro una puerta para abrir otra y en pocos días empiezo una nueva etapa profesional y personal, nuevos retos, nuevos miedos, nuevo todo .......... os presento la nueva redactora de informativos y locutora para Andorra 7 Radio, la radio del Diari de Andorra.
En todo este cambio, muchos de vosotros me habeis ayudado a sonreir. Noté ese guiño complice que los demás no ven y que al descubrir que va por ti aún te sorprende más.
No me voy de este país, me quedo un poco más, cuatro años ya? tengo la sensación de tener aún muchas cosas por hacer y......decir. Quiero seguir aprendiendo y espero hacerlo cada día.
Ahora la distancia tomará forma en algunas cosas del micromundoandorrano en el que estoy inmersa, pero para mi la distancia no es el olvido, la tomo como una versión del encuentro con aquello que echas de menos estando cerca y/o estando lejos.
El cambio me está resultando más fácil de lo que pensaba pero ahora, poco a poco, toca empezar a despedirme. Decir adiós mientras aún estoy me cuesta, no es la primera vez que lo hago, pero me agarro a esa frase que tanto me ha enseñado "crecer es aprender a alejarte de los que más quieres", no sé como hacer para que todo resulte "normal" pero por cada momento que dejo intento tejer un lazo que no se rompa con facilidad. He visto como se fue Sira, Mónica, Ripu, Alejo, Marta y ahora me toca a mi. Quedan buenos amigos, creamos pequeños rituales para hacer el día a día ameno, me visteis empezar ilusionada y ahora he pasado el relevo de la carrera a Patricia, la veo a ella y me veo a mi año y medio atrás y puedo intuir como aparece una leve sonrisa en mi cara, lo sé.
También podría intentar dejar la mente en blanco y resetear recuerdos, vivencias, etc para que no me influyan, pero resulta que eso es lo que me hace y bueno tampoco tengo porque empezar esta nueva etapa sin recuerdos, sería como salir de la ducha sin recordar el sabor del último beso (pienso en alguna película: "mentes en blanco" y "olvídate de mi"). Nunca estaré en blanco, y si fuera así pienso que debe resultar igual de dificil sentir que eres sin saber qué eres, que ser por lo que te han dicho que eres y no saber como ser. Quiero simplemente que mi corazón me siga llevando por el camino de los sentidos y los impulsos más puros, también quiero pisar la tierra aunque me gusta estar en las nubes, no quiero perder pero acepto perder si es porque no soy capaz de ser sin sentir que soy en eso, no quiero estar desde fuera, ahora me siento dentro.
El camino no es llano lo hacemos, estamos andando...

8 Comments:

Blogger nuria said...

Hola nena! moltes felitacitats per aquest canvi, estic convençuda que et sera profitos!
els hi aportaras totes aquelles coses que et fan ser tan especial!
tenim un sopar pendent...molta sort i espero que ens veiem aviat.
un peto
núria

miércoles, enero 17, 2007 9:28:00 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Segur que triomfaras ... com sempre on vas!
Anim i un petonas!
Maite

miércoles, enero 17, 2007 10:07:00 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Aller me diste una buena noticia y me alegre por ti y piensa......,
El que no escucha su corazón?
no escucha nada...
y el tuyo es muy grande

Suerte y adelante
besosss
S.F.-JMª-MªA..

miércoles, enero 17, 2007 11:02:00 p. m.  
Blogger Keixalada said...

Hola nena!
Ja saps que me'n alegro molt per tu, i que estic molt contenta perque ara serem companyes de professió, tornarem a estar molt apropet! Només em sap greu per la gent amb la que ja no compartirem el dia a dia, pero no patiu Nil,Aneta, vesprada quan vulgueu!
Mta

viernes, enero 19, 2007 5:46:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Nena jo estic encantada amb el teu canvi, tot t'anira molt be ja ho veuras, i per els que es quedem tu ets com una bona temporada de neu ¡mai s'oblida!! Nena tu vales muxoooo.
Anita Dinamita

sábado, enero 20, 2007 12:54:00 p. m.  
Blogger izaskun said...

hola corazón!! como siempre alucino con tu forma de escribir.
Te deseo mucha suerte con este nuevo trabajo, que seguro la tienes poniendo esa ilusión y vitalidad tuyas.
un besazo!!

miércoles, enero 24, 2007 5:24:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

ei des de Ny, mil petons i sort i riures i anims i felicitat i amor i esperances,..i molt fred enmig duna ciutat grisa pero plena despurnes dil.lusio,...ja saps soc aqui per quan vulguis tornar,...Eli

jueves, enero 25, 2007 7:16:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

hola locutora q tal el segundo dia de trabajo,estas contenta

viernes, enero 26, 2007 11:00:00 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home