Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

27 mayo 2008

Haz lo mismo que los peces.... nada (de nadar) Otro año más la nieve de las montañas ha ido descubriendo lo que muchos ya veíamos hace tiempo. Desde hace 4 años una ansiosa brecha ha estado agrietando la pecera de cristal que supuestamente protegía el peznegro
....hasta que por fin se ha roto.
El agua había estado
....bailando, pero estancada, al son de las ilusiones de los que ya no estamos.
....balanceándose por mesas, ordenadores, conversaciones, proyectos, ideas, sueños....pero ya no llevaba fuerza, era agua con colorante, puro maquillaje.
Es verdad que después de la tormenta viene la calma? si es así ahora toca descansar y reconciliar los buenos recuerdos (personales y profesionales) con el enfado e impotencia que el peznegro despertó con sus carencias por falta de empatía y liderazgo (he sido suave).
Rota la pecera, empieza la depuración (llamémosle reestructuración ;). El agua ha salido a chorros buscando donde regenerarse y reposar. Los pedacitos de cristales, que han quedado por el suelo como poso, llevan nombres y apellidos y como pasa con el mercurio, hoy ha sido un día de celebración y reencuentro en el mar.
Por cierto....en la foto no sale ningún pez verde con gafitas blancas pero si lo hubiera sería yo.
Va para vosotros, esos peces de colores con los que he compartido unos años de mi vida que no olvidaré, seguimos todos en el mar.... nadando y creciendo, gracias por todas las sonrisas sin maquillaje acuático (waterproof) ;)

2 Comments:

Anonymous Anónimo said...

m'agrada com ho planteges peke, realment si que crec que s'ha de depurar, però ha pecat de poder. És el que sol passar quan no estas ca-pa-ci-tat per poder portar algun projecte i ni tan sols fas l'esforç per motivar al teu equip. Lògicament al final tot s'enfonsa, però és una llàstima que tot plegat hagi durat 4 anys. Si ja ens ho passavem bé imagina't com hauria sigut si l'ambient hagués sigut propens!!!

-el teu little brother-

jueves, mayo 29, 2008 12:01:00 p. m.  
Blogger Ros said...

Crear un inacabable llistat de desqualificatius per la que va ser la nostra "jefa" en el seu dia seria molt divertit, segurament creatiu i fins i tot entretingut (imagina l'escena amb tota la nostra gent a la teva terrasseta de Salou i unes birres) però em quedo només amb una sensació, indiferència, és el que sento per algú que no va mirar més enllà del seu melic.
Com sempre diu la nostra "Reina-Moni", el temps posa a tothom al seu lloc. Pots estar a dalt de tot i un dia trobar-te a baix i si no has estat a l'alçada segurament trobar-te sol.
El què està clar és que amb tota aquesta experiència, els peixos que un dia vam ser s'han convertit ens grans taurons (en el bon sentit) i seguim nadant perque no vam renunciar a uns ideals.
Tinc ganes de veure't petardo (pipes?), aquest finde no passa, m'alegro que comencis a estar a la cresta de la ola de nou.
rous

jueves, mayo 29, 2008 1:34:00 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home