Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

11 julio 2008

Adiós
es un municipio situado en la Comunidad Foral de Navarra, también es una palabra que resume en muchas de las letras de buenas canciones como transcurre el desenlace de una história, quizás una despedida entre amantes, amigos, hermanos... ("The End" por The Doors, "Adiós amigos adiós" por Andrés Calamaro, "Hello Goodbye" por Los Beatles, "Song to Say Goodbye" por Placebo, "Goodbye Yellow Brick Road" por Elton John, "That’s No Way to Say Goodbye" por Leonard Cohen, "Goodbye Blue Sky" por Pink Floyd, "Never Say Goodbye" por Bon Jovi ).
Cuántas veces hemos dicho adiós con una sonrisa en los labios para esconder las lágrimas contenidas en unos ojos tristes? así es la vida..........y me tocó decir adiós.
Fué el adiós entre una maestra y sus alumnos, los que se van a P3, a "parbulitos". Eso significa que se han hecho mayores, que de repente estarán cerca (en la escuela de enfrente) pero lejos, regalando los momentos de su proceso de aprendizaje y descubrimiento a su nueva "señu", siento un poco de envídia...(sana)
El día que hicimos la fiesta de fin de curso y despedida de los 4 mayores (eh! con graduación y birrete incluído) intenté que no me temblara la voz, disimular un poco mis emociones porque me tocó hablar y decir y en ese momento sentí pánico escénico, no podía decir cualquier cosa.......ese día no.
A Dina y a mi, nos ha gustado que sean pequeños y a través de ese mundo enseñarles cosas, ganar su confianza y cariño para ser un trocito de esa ventana a un mundo que están descubriendo representado por los mayores que les rodeamos pero............debemos dejarles crecer y aunque hacerse mayor es difícil tenemos que acompañarles, dejarles volar y hacerlo como mejor que podamos.

















Después de su boda, mi amiga Sandy me regaló unas enormes y preciosas margaritas que llenaron de vida el patio convertido en jardín donde hicimos la fiesta. El blanco y naranja de esas margaritas desprendieron un emotivo y fresquito aire para una tarde de viernes.
Padres, família, alumnos y maestras (Dina&me) nos juntamos; de fondo la ermita de la Virgen del Loreto, casualmente dónde mis padres se casaron hace muchos años ya, cúantos?... No sé si será una señal pero allí estaban mi madre y mi hermana también para darme su apoyo; sabían lo importante que era ese día para mi....el mundo es una sorpresa constante...









Juegos, entrega de los trabajos del curso con diploma y acto de graduación dieron paso a una golosa merendola, de esas que hacen que el primer botón del pantalón esté a punto de explotar y dispare a matar!
Sergi, Núria, Julen y Gerard se van, siguen pensando que iremos todos juntos al cole de los mayores pero les tenemos que decir adiós, mientras ellos dicen adiós a una etapa nosotras diremos hola a los nuevos niños que llegaran el primer día del curso con la misma ilusión que tuvieron ellos por descubrir y aprender, así es la vida...

3 Comments:

Anonymous Anónimo said...

El moment de l'adeu ja ha arribat.

Pobrets nens que heu graduat, faran un pas endavant i esperem que no sigui a l'abisme.

SERTX

jueves, julio 31, 2008 4:34:00 p. m.  
Blogger Ros said...

esperem que no, per això et tindrem a tú perque ens els cuidis i molt!!!

viernes, agosto 01, 2008 9:43:00 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Te'ls vigilaré de ben apropet i t'aniré informant dels seus progressos. Estic ben segur que el canvi no serà tan gran, tot i que és difícil que els tractin amb tant carinyu com els tracteu vosaltres.

Un petonet.

SERTX

sábado, agosto 02, 2008 10:54:00 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home