Ingravitto

que el maquillaje no apague tu risa, que el calendario no venga con prisas, que no te compren por menos de nada, que no te vendan amor sin espinas, que no te duerman con cuentos de hadas, que el fin del mundo te pille bailando, que todas la noches sean noches de bodas, que no se ponga la luna de miel...

03 octubre 2008

me escapé
En algunos deportes, como el ciclismo, escaparse es cuando uno o varios corredores se distancian del resto y logrando una cierta distancia de ventaja. Este fin de semana me escapé a Andorra y en mi caso no ha supuesto coger ventaja respecto a nada ni a nadie, pero si que ha significado distanciarme un poco del día a día y cuidar un poco más mi espíritu, esa parte inmaterial del ser humano capaz de entender, querer y sentir.
Siento que en Andorra hay aún una parte de mi, ahora cuando voy estoy medio inquieta porque quiero seguir estando sin estar del todo, no puedo olvidarme de esos amigos con los que crecí y al final de todo esto....................sonreir.
Sábado: comida en casa de Marta, tiene piso nuevo y está recontenta, por la tarde café larguísimo con Núria M., hacía demasiado que no nos veíamos no? luego un rato con Izaskun, como le crece el pelo por Dios. Cena con Sandy, Ignasi y Marta en Vertical Límit Cafè de Ordino, una creperia tradicional francesa con una sidra buenísima, además en estas ocasiones nunca falta un cálido pêche de vigne, verdad? Dormí felizmente en un colchón de lana en casa de Sandy&Ignasi, también estaban los inseparables Gos y Marple.
Domingo: Desayuno con Judith C. y su niño, que guapo y simpático es, ha salido a la madre, luego comida con Meri en el Hospital (rizos de chocolate ;) sigue estando en recepción los fines de semana, no os asusteis) y finalmente un largo café con Juanma, ese cordobés con un corazón enorme......no sé..........volví feliz, el tiempo pasa pero si las ilusiones se comparten, los temores son más llevaderos.







5 Comments:

Blogger Fallury&Patukitos said...

espero que hi hagin més escapades com aquella, que sàpigues que el xavier pregunta per tu, jejejeje.
una abraçada
judith

lunes, octubre 13, 2008 5:47:00 p. m.  
Blogger Ros said...

El teu nen és un "tremendu" però no tinc cap dubte que es fa estimar per qualsevol que es creui a la seva vida, et fa somriure saps? espero que pugui seguir pujant i estar junts com l'altre dia, una abraçada gegant gegant, de les que ofeguen!!!

lunes, octubre 13, 2008 9:06:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Hola nena!!!!
Acabo de leer tu post desde el Perito Moreno....
Como ves siempre tengo unos minutos para dedicartelos, aunque sea casi en el fin del mundo.
Besazos mil y escapaditas como esta cuando quieras.
Peto

Sandy

sábado, octubre 18, 2008 1:32:00 a. m.  
Blogger Ros said...

Sandy&Ignasi.........grandes, sois grandes!!! siempre ahí!!!
Cuántas cosas tendreis por contar al volver de Argentina, que envidia "sana"...

domingo, octubre 19, 2008 7:55:00 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

nena, a vure si puges més sovint que ens ho vam passar mol be, eh? petons!

domingo, octubre 26, 2008 1:19:00 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home